Burzliwa historia Urugwaju
Prawa do tego kraju przez długi czas chcieli mieć zarówno Portugalczycy, jak i Brazylijczycy
W czasach prekolumbijskich obszary dzisiejszego Urugwaju zamieszkiwały plemiona Indian Charrúa. Biali przybyli do Ameryki Południowej zaraz po odkryciu jej przez Krzysztofa Kolumba. Pierwszymi osadnikami europejskimi na tych ziemiach byli Portugalczycy. Jednak w 1726 r. Hiszpanie wyparli Portugalczyków i założyli fort, wokół którego w drugiej połowie XVIII w. powstało Montevideo – dzisiejsza stolica Urugwaju.
Historia Urugwaju jest burzliwa, prawa do niego chcieli mieć zarówno Portugalczycy, jak i Brazylijczycy. Niepodległość udało mu się uzyskać dopiero w 1825 roku.
Mimo odzyskania niepodległości sytuacja w kraju była nadal niestabilna. Niepokoje wewnętrzne stały się pretekstem do interwencji zbrojnych Argentyny i Brazylii, a nawet Wielkiej Brytanii i Francji. W latach 1839–1852 Urugwaj toczył wojnę z Argentyną, a w latach 1865–1870 w sojuszu z Argentyną i Brazylią walczył z paragwajskim dyktatorem Francisco Solano Lópezem.
Podczas I wojny światowej Urugwaj zachował neutralność, ale w 1917 r. zerwał stosunki dyplomatyczne z Niemcami. W 1919 r. wprowadzono nową konstytucję, a wraz z nią szereg reform, które zmodernizowały i ustabilizowały kraj.
Okres prosperity lat 20. i 30. XX w. przerwał wielki kryzys lat 1929–1933, który wpłynął na zaostrzenie sytuacji wewnętrznej. W 1933 r. prezydent Gabriel Terra dokonał na wzór Benito Mussoliniego zamachu stanu i ustanowił prawicową dyktaturę. W czasie II wojny światowej początkowo również był neutralny, następnie w 1942 r. zerwał stosunki z państwami Osi, by wreszcie w 1945 r. wypowiedzieć im wojnę.
W 1952 r. wprowadzono nową konstytucję, znoszącą urząd prezydenta. Pod koniec lat 50. XX w. rządzący krajem blancos usiłowali realizować politykę Międzynarodowego Funduszu Walutowego, powodując wzrost społecznego niezadowolenia. W latach 60. XX w. nastąpiło załamanie się koniunktury gospodarczej. Postępującej anarchizacji życia politycznego nie zdołały zapobiec nawet rządy armii. Wojskowi zawiesili podstawowe prawa obywatelskie (1972 r.), rozwiązali parlament (1976 r.), zabronili działalności lewicowym partiom politycznym. W połowie lat 80. XX w. zaczął się powrót rządów demokratycznych, zwolniono więźniów politycznych, przywrócono prawo i swobody demokratyczne. W 1986 r. uzgodniono 3-letni plan odbudowy gospodarki. W 1990 urząd prezydenta objął Luis Alberto Lacalle z partii blancos, który ogłosił zgodę narodową i utworzył rząd koalicyjny z udziałem colorados. Jego liberalna polityka napotkała opór opozycji, a program prywatyzacji został odrzucony w referendum w 1992 r. W 1994 r. w wyborach prezydenckich zwyciężył Julio María Sanguinetti (z partii colorados). W 2000 r. prezydentem Urugwaju został Jorge Batlle, w listopadzie 2004 r. na stanowisku zastąpił go przywódca lewicy Tabaré Vazquez. Po raz pierwszy od 170 lat na czele Urugwaju stanął socjalista.
Źródła:
